به وصل دوست گرت دست می دهد یک دم برو که هرچه مرادست در جهان داری
«انّ المتقین فی جنات و نهر؛ فی مقعد صدق عند ملیک مقتدر»
موفقیت انسان های وارسته و عالمان با تقوی در گرو رمزهای فراوان است و سیره و حرف های ناگفته ای که از سر بزرگواری بر زبان نیاورده اند، بسیار است. استاد طاهایی (رحمه الله علیها) نیز از این قاعده مستثنی نبوده اند. دقت بی نظیر استاد در همه ی جوانب به خصوص در انتخاب سر فصل های درس تفسیر و تدوین و تبیین معارف الهی، بسیار قابل تأمل بوده است. ایشان می فرمودند: من با توسل به اهل بیت معصومین (علیهم السلام) بحث ها را انتخاب می نمایم. آخرین بحث استاد در درس تفسیر روزهای سه شنبه ی ایشان، بحث شیرین و دل فزای «آیات الولایه» بود.
این سلسله مباحث که در حقیقت همان تمسک به قرآن و اهل بیت (علیهم السلام) است با محوریت تبیین و تفسیر آیات قرآن و تفسیر ولایی آن ها به استناد تفاسیر روایی شیعه و سنی در جمع عمومی مخاطبان در ۲۳۰ جلسه ارائه شده است.
آخرین آیه ی این مبحث شریف که در آذرماه سال ۸۸ قبل از آغاز بیماری ایشان ارائه شده، آیه ی: «ان المتقین…» می باشد که حسن ختامی بر درس تفسیر ایشان است خاتمه ی درس با این آیه الطاف خفیه ی الهی است. می فرمایند: خداوند در قرآن برای متقین بهشت ها و نهرهای جاری، فراهم آورده و در کنار نعمت های جسمانی از نعمت معنوی قرب الهی که بالاترین همت خداوندی است برخوردار می باشند. گویی استاد با تفسیر این آیه، جایگاه ابدی خود را در بهشت برین در کنار اجداد طاهرینش دیده، بیان نموده و لب از سخن فرو بسته است.
بر روان پاکش درود باد.
