«من عمل من ذکر و انثی و هو مؤمن فلنحیینه حیاه طیبه»
حیات اولیای الهی چونان آیینه ای است که می توان در آن چگونه زیستن را آموخت.
هدف از نوشتار حاضر صرفاً بیان جاذبه یک شخصیت و یادآوری منزلت والای عبادی، اخلاقی و علمی او نیست، که البته آن نیز بایسته و شایسته عنایت است، اما آن چه در خور دقت بیشتر است، توجه به نیازهای اجتماعی زمان و تأثیرپذیری و الگوگیری از اسوه ای عینی و ملموس است که این مهم با شناخت دقیق انسان های کامل و رصد اهدافشان، محقق می‌شود. آنانی که به ریسمان اهل بیت (علیهم السلام) متصل گشته و ذره‌اى از این حبل متین الهى فاصله نگرفته‌اند.
بانویی که در حقیقت ادامه وجودى سیره ی حسنه اولیاء الله بود قدم در جای پایشان گذارده و دعوتشان را اجابت نمود؛ ذره ای پیش تر از سفیران الهی و اولیاء الله نرفته یا عقب نماند و به حقیقت سرلوحه ی عملکرد زندگیش را لبیک گفتن به این آیه شریفه قرار داد.
«استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحببکم».
با هدایت عقلانی و پرورش یافتن در مکتب الهی، به حوزه ی معرفت گام نهاد. حقیقت اسلام را به خوبی دریافت و با جان و دل دستورات آن را فرا گرفت و لباس عمل بدان پوشانید.
استاد طاهایی (رحمه الله علیها) تقوی را در میدان عمل به کار گرفت و به ثمره آن «فرقان» دست یافت، زهد واقعی را به تصویر کشید و رستگار شد. با اقتدا به مادر بزرگوارش حضرت زهرا (سلام الله علیها)، علم و عمل را با هم آمیخت و با ارائه ی الگوی برتر از یک زن کامل، ارشادگر سایر زنان گردید تا دنیا شاهد قدرت عظیم فرهنگی و دینی زنان باشد و همگان بدانند بانوانی مؤمن و با استقامت، پاسداری از دین را به عهده داشته و با پرورش نسل ها، زمینه را برای تحولات بزرگ و جهانی فراهم میآورند.
ایشان با احساس مسؤولیت وافر عمر خود را در اطاعت خداوند سپری کرد. به تعلیم و تربیت نسل جوان عشق می ورزید و جان هاى آماده را به آب حیات معرفت و نور تربیت زنده مىساخت. بیش از نیم قرن در نهایت عشق و اشتیاق تا آخرین لحظات، در خدمت صادقانه به اسلام و اعتلای علمی طلاب کوشید.
علم و ایمان را توأمان بر ضمیر پاک شاگردانش حک می کرد و سیاهی جهل و نادانی را همراه با زدودن غبار رذایل اخلاقی از دل ها پاک می کرد و به راستی تجسمی از معرفت و تقوا بود. کردارش بیش و پیش از گفتارش، شایسته پیروی و درس آموزی بود. بانویی عفیفه که با اتصال به راه ولایت و پیروی از فاطمه زهرا (سلام‌الله علیها) خود تجسم عینی عفت و حجاب بود، همواره به حجاب برتر و کامل به ویژه برای شاگردانش سفارش می کرد. اخلاص مهم ترین ویژگی شخصیتی استاد بود و تمام همش تربیت افرادی مخلص و با تقوا بود.
حسن معاشرت، وقار و متانت، صبر و حوصله ی فراوان از ویژگی های بارز ایشان بود. بسیار متواضع بودند و از ریا و تکبر دوری می‌کردند؛ ذکر و یاد خدا تمام دنیا را در نظرش حقیر ساخته بود و به راستی تجلی این سخن مولی علی (علیه السلام) در این بعد بودند: «عظم الخالق فی انفسهم فصغر ما دونه فی اعینهم».
هنگام وعظ و ارشاد که یاد خدا و آخرت مىکردند، دگرگون مىشدند و انقلابی روحانی و معنوى به ایشان دست می داد ، محبتخدا و پیامبر و خاندان پیامبر را در حد اشباع ایشان به سوى خود مىکشید.
خستگی ناپذیر بودند و پرتلاش و بلند همت، شاداب، با نشاط و امیدوار؛ در پناه حاکمیت اراده ای که پشتوانه از وحی گرفته بود، در فراز و نشیب های زندگی هرگز متزلزل نگردیدند. هرگز ذلیل موقعیت ها و نعمت ها و قدرت های ناپایدار دنیا نگردیدند.
به دور از هرگونه یأس و منفی بافی و افسردگی و با به کارگیرى شایسته ی شیوه های تبلیغ، مبلغینی پرتحرک و کوشا تربیت نمودند.
دشمن ستیزی و ایستادگی کامل بر عقیده در موقعیت ها و شرایط مختلف از دیگر خصوصیت های اخلاقی ایشان بود. زمان شناس بودند و با واقعیات جامعه بسیار آشنا و از آن چه در اطرافشان می گذشت به خوبی آگاهی داشتند و شایسته و به جا موضع خویش را اعلام می نمودند.
حیات استاد چون شجره ی طیبه ای پرثمر بود که هر لحظه به بار می‌نشیند و حضور خیل عظیمی از بانوان محجبه در روز تشییع پیکرش که با انگیزه تجلیل و ترویج خصلت های الهی انسانی و بزرگ داشت و شناساندن انسان هایی که مصداق این خصلت ها هستند گرد آمده بودند، حکایتگر شمه‌ای از برکات روحی آن بانوی وارسته دارد.
و رفتن نا به هنگامش، آواری از غم را بر سر شاگردانش فرو ریخت و دست نیازشان را هم چنان، گشوده نگاه داشت و شایددرگذشت ایشان نیز از آن الطاف خفیه ی الهی باشد تا به جویندگان اسلام، حرکتی بخشد تا بکوشند این خلاء را پر کنند و در راه اعتلای دین و دینداری گام های بلند تری بردارند.
«ولنجزین الذین صبروا اجرهم باحسن ما کانوا یعملون».
