سیده طاهره موسوی
بدرود تو را، ای ماه آسمانی!
بدرود تو را، ای روزهای آکنده از عطر فرشته‌ها!
بدرود تو را، ای سحرگاهان سرشار از دعا و تماشا!
بدرود تو را، از افتتاح تا انتها!
بدرود تو را از عاشقانه‌های سحر تا عارفانه‌های افطار!
بدرود تو را، ای شب‌های تقدیر و سرنوشت!
بدرود تو را، از ذوق جوشن صغیر تا شوق جوشن کبیر!
بدرود تو را، از قَدر تا تقدیر؛ از قضا تا قدر!
بدورد تو را، از نور و سرور تا شور و شعور!
بدرود تو را، از راز و نیاز تا سیر و سلوک!
بدرود تو را، از عشق و شرر تا شوق و شعف!
بدرود می‌گوییم تو را، ای ماه میهمانی خدا؛ در حالی که سپیدگاهان در مکتب کرمت، درس معرفت آموختیم و “لبیک”گویان گام در وادی شور و شعور نهادیم.
بدرود می‌گوییم تو را، در حالی که شب‌ها را با “افتتاح” شروع کردیم و سحرگاهان همراه با نوای زینت عبادت کنندگان، دعای “ابوحمزه” را خواندیم.
بدورود می‌گوییم تو را، در حالی که غروب گاهان به گاه افطار، به یاد مظلومیت مولا نشستیم و یتیمانه چشم به دستان مهرنوازش دوختیم.
پروردگارا! ای میزبان بنده نواز!
– یک ماه، با عشقی از جنس نور حریم رمضان را طواف کردیم و در هر طواف توبه‌ای برای بازگشت خواندیم.
– یک ماه چونان قاصدکان، سماع کنان؛ یا صبوح و یا قدوس گویان، از فرش رها شدیم و در اوج افلاک چرخیدیم.
– یک ماه چونان درختان عاشقانه، در قنوتی عارفانه؛ با نوایی صادقانه سرسجود بر درگاه پر از لطف و مهرت فرود آوردیم.
– یک ماه دعاگویان غبار زمانه را از آینه‌ی دل‌هامان زدودیم و در چشمه ساران امید و هدایتت غرق شدیم؛ تا آمال و آرزوهامان رنگ اجابت به خود گیرند.
– یک ماه از آیات جاودانه‌ی قرآن خواندیم و در شب‌های قدر زیر سایه‌ی قرآن به قدر تمام معصیت‌هامان اشک ندامت ریختیم.
رحیما!
ای بی‌بدیل بنده نواز!
یک ماه، جسم در هوای شکفتن به سلوک نشست تا پروانه‌وار در پیله‌ی امساک به پرورش نفس بپردازد، آنگاه لیاقت اتصال به روح را داشته باشد؛ و به راستی که برای فرشته شدن و عبور از پروانگی، باید از ناسوت تن گذشت تا به ملکوت جان رسید.
آری یک ماه کوشیدیم و فریادزنان نالیدیم، تمام غفلت‌هامان را، در آستان فریادرست!
… و اینک که موسم عید رسیده است؛ کودک دل‌شادمان از دریافت هدیه‌ی خویش به امید آمرزشت، نشسته است تا خلعت لطف و عنایتت را بر تن کند و خالصانه در جمع مومنان به نماز بایستد.
و این عید، عید سرافرازی در امتحانی سخت است؛ عاجزانه دست التجا به سوی تو می‌آوریم و می‌گوییم:
الهی آن گاه که هلال خوش‌نشین ماه شوال همچون ابروی خوش‌تراش فلک، از دل کهکشان‌ها رخ می‌نماید و با نازکایش تجلی جمال تو می‌شود گناهان ما را هم به نازکای همان هلال محو کن!
آمین!
