با یار مقابل/تو بزرگی و نزدیکت برای منِ کوچیک خیلی دوره!
گفتم: خسته‌ام
گفتی: «لاتقنطوا من رحمه الله»
از رحمت خدا نا امید نشید(زمر/۵۳)
گفتم: هیشکی نمی‌دونه تو دلم چی می‌گذره.
گفتی: «ان الله یحول بین المرء و قلبه»
خدا حائل هست بین انسان و قلبش! (انفال/۲۴)
گفتم: غیر از تو کسی رو ندارم
گفتی: «نحن اقرب الیه من حبل الورید»
ما از رگ گردن به انسان نزدیک‌تریم (ق/۱۶)
گفتم: ولی انگار اصلا منو فراموش کردی!
گفتی: «فاذکرونی اذکرکم»
منو یاد کنید تا یاد شما باشم (بقره/۱۵۲)
گفتم: تا کی باید صبر کرد؟
گفتی: «و ما یدریک لعل الساعه تکون قریبا»
تو چه می‌دونی! شاید موعدش نزدیک باشه (احزاب/۶۳)
گفتم: تو بزرگی و نزدیکت برای منِ کوچیک خیلی دوره! تا اون موقع چیکار کنم؟
گفتی: «واتبع ما یوحی الیک واصبر حتی یحکم الله»
کارایی که بهت گفتم انجام بده و صبر کن تا خدا خودش حکم کنه (یونس/۱۰۹)
گفتم: خیلی خونسردی! تو خدایی و صبور! من بنده‌ات هستم و ظرف صبرم کوچیک… یه اشاره کنی تمومه!
گفتی: عسی ان تحبوا شیئا و هو شر لکم
شاید چیزی که تو دوست داری، به صلاحت نباشه (بقره/۲۱۶)
گفتم: «انا عبدک الضعیف الذلیل… اصلا چطور دلت میاد؟»
گفتی: «ان الله بالناس لرئوف رحیم»
خدا نسبت به همه‌ی مردم – نسبت به همه – مهربونه (بقره/۱۴۳)
گفتم: دلم گرفته
گفتی: «بفضل الله و برحمته فبذلک فلیفرحوا»
مردم به چی دلخوش کردن؟! باید به فضل و رحمت خدا شاد باشن (یونس/۵۸)
گفتم: اصلا بی‌خیال! توکلت علی الله
گفتی: «ان الله یحب المتوکلین»
خدا اونایی رو که توکل می‌کنن دوست داره (آل عمران/۱۵۹)
گفتم: خیلی چاکریم.
ولی این بار، انگار گفتی: حواست رو خوب جمع کن! یادت باشه که:
«و من الناس من یعبد الله علی حرف فان اصابه خیر اطمأن به و ان اصابته فتنه انقلب علی وجهه خسر الدنیا و الآخره»
بعضی از مردم خدا رو فقط به زبون عبادت می‌کنن. اگه خیری بهشون برسه، امن و آرامش پیدا می‌کنن و اگه بلایی سرشون بیاد تا امتحان شن، رو گردون میشن. خودشون تو دنیا و آخرت ضرر می‌کنن (حج/۱۱)
گفتم: چقدر احساس تنهایی می‌کنم
گفتی: فانی قریب
من که نزدیکم (بقره/۱۸۶)
گفتم: تو همیشه نزدیکی؛ من دورم… کاش می‌شد بهت نزدیک شم
گفتی: «و اذکر ربک فی نفسک تضرعا و خیفه و دون الجهر من القول بالغدو و الأصال»
هر صبح و عصر، پروردگارت رو پیش خودت، با خوف و تضرع، و با صدای آهسته یاد کن (اعراف/۲۰۵)
گفتم: این هم توفیق می‌خواهد!
گفتی: «ألا تحبون ان یغفرالله لکم»
دوست ندارید خدا ببخشدتون؟! (نور/۲۲)
گفتم: معلومه که دوست دارم منو ببخشی
گفتی: «و استغفروا ربکم ثم توبوا الیه»
پس از خدا بخواید ببخشدتون و بعد توبه کنید (هود/۹۰)
گفتم: با این همه گناه… آخه چیکار می‌تونم بکنم؟
گفتی: «الم یعلموا ان الله هو یقبل التوبه عن عباده»
مگه نمی‌دونید خداست که توبه رو از بنده‌هاش قبول می‌کنه؟! (توبه/۱۰۴)
گفتم: دیگه روی توبه ندارم
گفتی: «الله العزیز العلیم غافر الذنب و قابل التوب»
ولی) خدا عزیزه و دانا، او آمرزنده‌ی گناه هست و پذیرنده‌ی توبه (غافر/۲-۳)
گفتم: با این همه گناه، برای کدوم گناهم توبه کنم؟
گفتی: «ان الله یغفر الذنوب جمیعا»
خدا همه‌ی گناه‌ها رو می‌بخشه (زمر/۵۳)
گفتم: یعنی بازم بیام؟ بازم منو می‌بخشی؟
گفتی: «و من یغفر الذنوب الا الله»
به جز خدا کیه که گناهان رو ببخشه؟ (آل عمران/۱۳۵)
گفتم: نمی‌دونم چرا همیشه در مقابل این کلامت کم میارم! آتیشم می‌زنه؛ ذوبم می‌کنه؛ عاشق می‌شم! … توبه می‌کنم
گفتی: «ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین»
خدا هم توبه‌کننده‌ها و هم اونایی که پاک هستند رو دوست داره (بقره/۲۲۲)
ناخواسته گفتم: «الهی و ربی من لی غیرک»
گفتی: «الیس الله بکاف عبده»
خدا برای بنده‌اش کافی نیست؟ (زمر/۳۶)
گفتم: در برابر این همه مهربونیت چیکار می‌تونم بکنم؟
گفتی: «یا ایها الذین آمنوا اذکروا الله ذکرا کثیرا و سبحوه بکره و اصیلا هو الذی یصلی علیکم و ملائکته لیخرجکم من الظلمت الی النور و کان بالمؤمنین رحیما»
ای مؤمنین! خدا رو زیاد یاد کنید و صبح و شب تسبیحش کنید. او کسی هست که خودش و فرشته‌هاش بر شما درود و رحمت می‌فرستن تا شما رو از تاریکی‌ها به سوی روشنایی بیرون بیارن. خدا نسبت به مؤمنین مهربونه (احزاب/۴۱-۴۳)
با خودم گفتم: خدا… خالق هستی… با فرشته‌هاش… به ما درود بفرستن تا آدم بشیم؟
