اولین مجلس عزا
علامه امینی می فرماید: اول مجلس عزای حسین(علیه السلام) پس از خلقت روز ولادتش بود که وقتی قنداقه‌ی حضرتش را بدست رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) دادند حضرت پس از گفتن اذان و اقامه به گوش راست و چپش، گریه کرد. (أین البکائون، ص۲۴)
************
احیای عزا
گفته‌اند این عزا را احیا کنید و زنده نگه دارید برای این که عظمت حسین(علیه السلام) را درک کنید برای این که اگر اشکی می‌ریزد از روی معرفت باشد، معرفت حسین(علیه السلام) شما را بالا می‌برد شما را انسان می‌کند، شما را آزادمرد می‌کند، شما را اهل حق و حقیقت می‌کند، اهل عدالت می‌کند یک مسلمان واقعی می‌کند. (شهید مطهری، حماسه حسینی، ج۲، ص۲۲۰)
************
برکت یک قطره
مرحوم علامه طباطبایی که خود بسیار اهل گریه و عزاداری بودند در پاسخ به این سؤال که چگونه طبق فرمایش امام صادق(علیه السلام) یک قطره اشک عزادار آتش جهنم را فرو می‌نشاند می‌فرماید:
چه مانع دارد که قطره اشکی به اذن و خواست خدا آتش جهنم را خاموش گرداند در واقع قطره اشک نظیر توبه است که باعث آموزش گناهان و محو آثار و از بین بردن عذاب می‌شود و نیز در نقطه مقابل آن کفر باعث حبط و نابودی صفات و نعمت‌های بهشتی و سبب افروختن آتش می‌گردد. (أین البکائون، ص۶۰)
************
علامه جعفری: ابراز احساسات دسته جمعی در زنده نگه داشتن خاطره مقاومت بزرگ‌ترین حامی حق نه تنها یک عامل جایز بلکه مطلوب مؤکد است که احساسات پاک و تصعید شده‌ی هیجان‌های عقلانی عقل آفرین در راه حمایت از ارزش‌های عالی انسانی در روزهای حسین ابراز شود.( فلسفه قیام سید الشهدا، ص۱۹۴)
************
علامه طباطبایی غالباً در مجالس روضه و مرثیه‌ها روز جمعه شرکت می‌کرد و گاه چنان از شنیدن مصائب کربلا و ائمه(علیهم السلام) منقلب می‌شد که زار زار می‌گریست و تمام بدنش می‌لرزید و بی‌گمان بسیاری از موفقیت‌های خود را مرهون دلباختگی و عزاداری برای سالار شهیدان می‌دانست. علاقه و شیفتگی علامه طباطبایی نسبت به این مجالس به حدی بود که در مواردی که مجالس مصیبت و امثال آن تشکیل می‌گردید کتاب و علم و تحقیق را بر کناری می‌نهاد. ایشان روز عاشورا و ایام عزاداری تحقیق و پژوهش و کارهای علمی خود را ترک می‌نمود. (أین البکائون، ص۱۶۳)
