مهدی‌باوری و مهدی یاوری /مریم پورحسینی
مهدی‌باوری
۱. ملاک شرافت و برتری آدمی، تقوای الهی است. از آن‌جا که امام مهدی (عج) از بزرگ‌ترین آیات پنهان الهی است که خداوند سبحان ظهور او را وعده‌ی حتمی خود معرّفی فرموده‌است؛ پس بر پایه‌ی آیات، ایمان به حضرتش برپا نگهدارنده‌ی تقوا و عامل رستگاری شمرده‌می‌شود. (هاشم العمیدی،۱۳۸۴، ص۲۳۰)
۲. مهدی باوران با علاقه و شوری وصف‌ناپذیر در ساعات و ایام و لحظات نورانی زندگی خود با وجود مقدّس حضرت ارتباط برقرار می‌کنند. این ارتباط عمیق و پیوسته برخاسته از ایمان ناب آن‌هاست. برای منجی باور بودن و ایمان داشتن به مهدی(عج) تنها شناخت آن حضرت و امور مربوط به ایشان کفایت نمی‌کند. «کسی به بقیه الله و حجّت زمان، ایمان دارد که پس از کسب معرفت، از راه دل با مولا و مقتدای خود انس بگیرد». (همان، ص۲۶۹تا۲۷۰)
۳. مهدی باوری از ابعاد گوناگون دارای ثمرات فراوانی است. از جمله خودسازی فردی و اجتماعی، حل‌نشدن در فساد محیط، پایداری در برابر رهبری‌های فاسد و مبارزه با فساد، نپذیرفتن ستم، ثابت قدم بودن در دین، ثبات در اطاعت، نرمی قلب و ثبات بر اطاعت از ولی امری که غایب است. (رک. جعفری، ۱۳۸۱، ص۲۶۸)
مهدی‌یاوری
۱. اهمیّت یاور مهدی بودن آن‌جا برای ما روشن می‌گردد که می‌بینیم این مقام از جمله درخواست‌های ائمه‌ی هدی(ع)است. امام سجاد (ع) در دعای روز عرفه می‌فرمایند: «وَ اجْعَلْنَا لَهُ سَامِعِینَ مُطِیعِینَوَ فِی رِضَاهُ سَاعِینَ وَ إِلَى نُصْرَتِهِ وَ الْمُدَافَعَهِ عَنْهُ مُکْنِفِینَ… ؛ ما را از گوش‌دهندگان و اطاعت‌کنندگان وی قرار‌داده و در راه خشنودی حضرتش پوینده و در یاری و دفاع از او مددکار قرار ده». (صحیفه‌ی سجادیه، ص۲۶۲)
۲. مهم‌ترین توشه‌ای که برای مهدی یاوری لازم است، اخلاص می‌باشد. چنان که در دعا آمده‌است: «اللَّهُمَّ وَ اجْعَلْ ذلِکَ لَنا خالِصاً مِنْ کُلِّ شَکٍّ وَ شُبْهَهٍ وَ رِیآءٍ وَ سُمْعَهٍ حَتّی لا نَعْتَمِدَ بِهِ غَیْرَکَ وَ لا نَطْلُبَ بِهِ إِلّا وَجْهَکَ؛ خدایا تمام این (کارهایی که در راه پیوند ویاری آن حضرت انجام می‌دهیم) را خالص از هر گونه تردید و اشتباه و تظاهر و شهرت طلبی قرار‌ده تا با انجام آن‌ها جز بر تو اعتماد نکرده، خشنودی غیر تو را نجوییم». (شیخ طوسی،۱۴۱۱، ص۴۰۹)
۳. عنصر دیگر برای مهدی یاوری تلاش و کوشش خستگی‌ناپذیر در این راه است؛ زیرا یکی از خطراتی که مهدی یاوران را تهدید می‌کند؛ تنبلی و سستی است که حتی ممکن است سبب شود خداوند کسان دیگری را در زمره‌ی یاران حضرت قرار‌دهد. در این معنا در دعا این‌گونه آمده‌است: «وَ اصْرِفْ عَنَّا فِی أَمْرِهِ السَّأْمَهَ وَ الْکَسَلَ وَ الْفَتْرَهَ وَ لَا تَسْتَبْدِلْ بِنَا غَیْرَنَا فَإِنَّ اسْتِبْدَالَکَ بِنَا غَیْرَنَا عَلَیْکَ یَسِیرٌ؛ در انجام اوامر آن حضرت، تنبلی و سستی و سهل‌انگاری کردن را از ما دور کن. کسی را نیز به جای ما میاور، زیرا عوض‌کردن جای ما با دیگران برای تو آسان است؛ ولی برای ما مشکل و دشوار می‌باشد». (رک.همان)
۴. عنصر مهم دیگری که مهدی یاوران نیازمند آن هستند صبر یا مقاومت می‌باشد. امام مهدی (عج) در قنوت خود به این مطلب اشاره‌کرده می‌فرمایند: «وَاجْمَعْ لی أَصْحابی، وَصَبّرهُمْ؛ تمام یارانم را برایم گرد‌آور و به ایشان صبر و بردباری عطا کن». (مجلسی،۱۴۰۴، ج۸۲، ص۲۳۳) یاران امام مهدیu با گرمی و عطوفت خاصی نظیر رابطه‌ای که بین خویشاوندان وجود‌دارد با امام خود ارتباط برقرار‌نموده و از ایشان حمایت می‌نمایند آن هم حمایتی برخاسته از علاقه و محبت و هرگونه خطری را از ایشان دفع می‌کنند.
۵. مهدی یاوری در عصر ظهور مستلزم زحمت‌های فراوان است. اینان با توجّه به مسئولیت عظیمی که بر دوش دارند از بذل جان، مال، فرزندان و… در پیشگاه امام زمانu دریغ نخواهند‌کرد. امام عسکری(ع) در قنوت به گوشه‌ای از مشکلات این افراد اشاره‌فرموده و برایشان دعا می‌کنند: «… الَّذِینَ سَلَوْا عَنِ الْأَهْلِ وَ الْأَوْلَادِ وَ جَفَوُا الْوَطَنَ وَ عَطَّلُوا الْوَثِیرَ مِنَ الْمِهَادِ وَ رَفَضُوا تِجَارَاتِهِمْ وَ أَضَرُّوا بِمَعَایِشِهِمْ؛ همان عزیزان و یاورانی که از خانواده و فرزندانشان دست کشیده و وطن را ترک‌کرده‌اند و از بستر و خواب آرام گذشتند و تجارت‌ها و بازرگانی خود را رها‌کردند و به کسب و کار خویش ضرر و زیان وارد‌کردند». (شیخ طوسی،۱۴۱۱، ص۱۶۱)
منابع
*صحیفه‌ی سجادیه، ترجمه‌ی حسین انصاریان، پیام آزادی،چاپ هفتم، ۱۳۷۸.
۱. جعفری، محمدصابر، مقاله‌ی مهدی انکاری انتظار ستیزی، ۱۳۸۱، انتظار۵.
۲. شیخ طوسی، مصباح المجتهد و سلاح المتعبد، مؤسّسه‌ی فقه‌الشیعه، بیروت، ۱۴۱۱.
۳. صافی گلپایگانی، لطف الله، امامت و مهدویت، قم، انتشارات اسلامی،چاپ پنجم، ۱۳۸۰.
۴. مجلسی، محمد‌باقر، بحار‌الانوار، بیروت، الوفاء، ۱۴۰۴.
۵. هاشم العمیدی، سیدثامر، درانتظار ققنوس، ترجمه‌ی مهدی علی‌زاده، قم، مؤسّسه‌ی آموزشی پژوهشی امام خمینی، ۱۳۸۴.
