حقّ کارفرما
و امّا حقّ مالک (و کار فرمای) تو، (بر عهده‌ی تو) این است که:
1. او را اطاعت و فرمانبرداری نمایی.
2. او را معصیت و نافرمانی ننمایی.
مگر آن‌که موجب خشم خدای عزیز و جلیل شود. (زیرا) به درستی که فرمانبرداری از آفریده، با نافرمانی از آفریدگار، معنی ندارد (: اطاعت از دیگران، تا آن‌جا پسندیده است که موجب معصیت الهی نشود؛ در غیر این صورت، اطاعت دیگران به هیچ وجه جایز نیست).
حقّ زیردستان
و امّا حقّ رعیّت (و زیر دستانی) که تو بر آن‌ها حکومت می‌کنی (بر عهده‌ی تو) این است که: بدانی آن‌ها زیر دست تو گردیده‌اند، به دلیل ناتوانی آنان و توانایی تو. پس بر تو واجب است که:
1. در میان آنان، با عدالت رفتار کنی.
2. برای آنان، مانند پدری مهربان باشی.
3. نادانی آنان را بر ایشان ببخشی.
4. برای کیفر دادن آنان، شتاب نورزی.
5. از خداوند عزیز و جلیل، به خاطر نیروی (بیشتری که نسبت به) آنان، به تو داده است، تشکّر و سپاسگزاری کنی.
حقّ همکار
و امّا حقّ همکار تو، (بر عهده‌ی تو) این است که:
1. او را فریب ندهی.
2. به او خیانت ننمایی.
3. با او نیرنگ نکنی.
4. درباره‌ی او از خدای تبارک و تعالی بترسی.
حقّ خواهنده‌ی مشورت
و امّا حقّ کسی که از تو مشورتی می‌خواهد (و تو، مشاور او هستی بر عهده‌ی تو) این است که:
1. اگر رأی و نظر پسندیده و نیکویی درباره‌ی او می‌دانی، (او را) به سوی آن، راهنمایی کنی.
2. اگر (درباره‌ی آن، چیزی) نمی‌دانی، او را به سوی کسی که می‌داند، راهنمایی کنی.
حقّ مشورت دهنده
و حقّ مشاور تو (بر عهده‌ی تو) این است که:
1. اگر رأی او با رأی تو هماهنگ نبود، او را متّهم (به دشمنی و غرض‌ورزی با خود) نکنی.
2. اگر (رأی او با رأی تو) هماهنگ بود (به خاطر این هماهنگی) خداوند عزیز و جلیل را ستایش کنی (و از خداوند قادر متعال تشکر و سپاسگزاری نمایی).
حقّ مسئول
و امّا حقّ مسئول (یعنی کسی که تو، از او درخواستی می‌کنی، بر عهده‌ی تو) این است که:
1. اگر (خواسته‌ات را) برآورده کرد، آن را از او بپذیری، همراه با سپاسگزاری (از او) و قدردانی از فضل و بخشش وی.
2. و اگر (خواسته‌ات را) برآورده نکرد (و از تو عذرخواهی کرد)، پس باید عذر او را بپذیری.