اقتدا به اسوه‌ی صبر

فهیمه فقیهی

سال یک هزار و درد هست هنوز، یک هزار و نیرنگ. زمان روی مدار غیبت می‌چرخد و کماکان مصاف حق و باطل پابرجا. در این میان عدّه‌ای پا در عرصه‌‌ی عمل نهاده‌اند. آنان که شجاعت در وجودشان بال و پر گرفته و استقامت در نگاهشان، قوّت. در این وانفسا که بی‌بصیرتی بیداد می‌کند، در این برهه از زمان که منتهای سلوک عدّه‌ای، دنیاطلبی و خودکامگی است، آن‌ها راه دیگری برگزیده‌اند؛ راهی که تاریخ را بازدارد از تکرار. مگر نه این‌که دل زمین هنوز داغدار ذبح عظیم است و چشم آسمان ‌بی‌تاب از مصیبت. فصل شبیخون فتنه‌هاست و بیم نابودی توحید می‌رود. پس تعلّل بی‌معناست. بی‌شک پیروزی در ید آنان است چرا که دل در گرو خدا دارند و توشه‌ی تقوا بر دوش. آنان در بند ربّ العالمینند؛ بیمناک چه باشند؟ تفسیر "لا خوف علیهم" اند، تعبیر "و هم لا یحزنون"‌اند. اضطراب بر گردشان نمی‌گردد. دلواپسی با آنان بیگانه است؛ پس بر سر دوراهی وانمانده‌اند و گردنه‌ی دل‌تنگی‌ را پشت سر نهاده‌اند. در میانشان هم از یادگاران روزهای خون و آتش است هم از جاماندگان از هم‌پایی "همّت‌"ها و همیاری "باقری‌ها"؛ آنان که نورسیده‌های انقلابند و فدایی رهبر. آری عاشقان می‌روند و عزیزانشان در لحظه‌های پر اضطرار چشم‌انتظاری به اسوه‌ی صبر اقتدا می‌کنند و دلشان به آیه‌های نور گرم می‌شود همانا خدا با صابران است و تحقّق وعده‌ی الهی نزدیک.